Pieśni Otchłani

Noc nadchodzi ponownie, otaczając świat w ciemnym welonie. Bohater budzi się, by stawić czoła tej niekończącej się ciemności. Jego płuca wypełniają się nocą, jak woda w zapomnianej studni, gdzie księżyc cicho wygląda.

Nawet zamykając oczy, pozostaje w ciemności. Nic nie czuje, wygląda jak ślepiec, nie ma odpowiedzi. Wokół - tylko noc, cicha i niekończąca się.

W jego tętniący życiem dzień, wypełniony głosami i hałasem, widzi tylko pustkę w twarzach bliskich. Ale noc jest inną rzeczywistością, otacza go zasłoną gwiazdową, czyniąc go wybranym.

Jego spojrzenie jest ustawione na oczach nocy, pełne gwiazd. On widzi te gwiazdy rozpadają się, pozostawiając tylko pustkę w duszy. Noc dominuje nad nim, odprowadza go gestami przezroczystych rąk, zmuszając go do służenia jej jak marionetka.

Mówi do niego w niezrozumiałych językach, odzwierciedlonych w lusterkach niezrozumiałych dla bohatera. Zostawia go samego, ale zawsze jest obecny w jego duszy, zmienny i tajemniczy.

Noc przynosi mu zmęczenie, wypełniając jego bycie jak organizm pozbawiony serca. Czuje, że zmęczenie go pochłania, okradając go z jego zdolności myślenia i czucia.

Nosi krzyż cierpienia i rozczarowania, wędrując po beznadziejnej drodze. Przed nim rozciąga się pustynia, gdzie każde ziarno piasku jest mu znane. Widzi tylko pustkę na swojej drodze, pozbawioną sensu.

Wieczność, niezrozumiała i bezlitosna, znajduje odzwierciedlenie w jego oczach. Słyszy szept głosu Oczywistości, który wypełnia jego duszę ponurymi przepowiedniami.

Bohater zdaje sobie sprawę, że jego ofiara jest bezużyteczna. Ani pobyt z nocą, ani wyjście z niej nie przyniesie mu ulgi.

01.05.2024

---