ترانه های مغاک

شب دوباره می آید، جهان را در یک حجاب تاریک پوشانده است. شخصیت اصلی برای مقابله با این تاریکی بی پایان بیدار می شود. شش هایش در شب پر می شود، مانند آب در یک چاه فراموش شده، جایی که ماه به نظر می رسد سکوت.

حتی چشمانش را میبندد و در تاریکی میماند. چیزی احساس نمی کند، او به نظر می رسد مانند یک مرد کور، پیدا کردن هیچ پاسخ. در اطراف - تنها شب، سکوت و بی پایان.

در روز شلوغ خود، پر از صدا و سر و صدا، او تنها در چهره عزیزان خالی می بیند. اما شب یک واقعیت متفاوت است، او را با یک حجاب ستاره ای احاطه کرده و او را انتخاب می کند.

نگاهش به چشمان شب خیره شده، پر از ستاره. او می بیند که این ستاره ها فرو می ریزند و تنها در روح او خالی می شوند. شب بر او حاکم است، او را با حرکات دست های شفاف هدایت می کند و او را مجبور می کند مانند یک عروسک خدمت کند.

او به زبان های غیر قابل درک صحبت می کند، که در آینه ها غیر قابل درک است. او او را تنها می گذارد، اما همیشه در روح او، فرار و مرموز حضور دارد.

شب او را خسته می کند، وجودش را مانند یک ارگانیسم بدون قلب پر می کند. او احساس خستگی می کند، او را از توانایی او برای فکر کردن و احساس کردن محروم می کند.

او صلیب رنج و ناامیدی را حمل می کند، سرگردان در جاده نا امید کننده است. در برابرش بیابانی گسترده است که هر دانه شن در آن برایش آشناست. او فقط پوچی را در مسیر خود می بیند، بدون معنی.

ابدیت، غیر قابل درک و بی رحم، در چشمان او منعکس شده است. او زمزمهای از صدای وضوح را میشنود که روحش را با پیشگوییهای شوم پر میکند.

قهرمان متوجه می شود که فداکاری او بی فایده است. نه ماندن در شب و نه ترک آن او را تسکین نخواهد داد.

01.05.2024

---