Μεθυσμένο όνειρο καρουσέλ

Όταν η συνείδηση γύρισε σιγά-σιγά σε μένα, ένιωσα σαν να με τύλιγαν σε ένα καρουσέλ. Περιστροφή, πονοκέφαλος και αδυναμία να ανοίξω τα μάτια μου - αυτό ένιωσα. Αλλά όταν ήμουν ακόμα σε θέση να ανοίξει βλέφαρα μου, ένα παράξενο θέαμα με περίμενε: μια οροφή που κινούνταν ομαλά γύρω από τον άξονα.

Προσπάθησα να γυρίσω στο πλευρό μου και βρήκα κάτι ζεστό και μαλακό. Ήταν ένας άντρας, γυμνός. Φοβήθηκα τρομερά και σιγά σιγά έτρεξα το χέρι μου πάνω από το σώμα του για να βεβαιωθείτε ότι αυτό δεν ήταν ένα όνειρο. Παρατήρησε την κίνησή μου και κράτησε το χέρι μου κοντά του. Ακούγοντας τη φωνή του, συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο δάσκαλός μου. Ένιωσα ενοχλητική υπνηλία, ακόμα και πόνο στο κεφάλι μου, αλλά ακόμα ζήτησα νερό.

Οι σκέψεις μου ήταν ασαφείς, αλλά θυμήθηκα ότι παίζαμε το παιχνίδι, και μετά από αυτό όλα έγιναν κάπως αφύσικα. Όταν ήπια νερό, αποκοιμήθηκα, ελπίζοντας ότι όλα ήταν απλά ένα όνειρο. Αλλά όταν ξύπνησα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν σε μια περίεργη κατάσταση: ήμουν στο πουκάμισό του, γυμνός, και δεν θυμόμουν τι συνέβη. Καταθλιμμένος από αυτές τις σκέψεις, προσπάθησα να θυμηθώ, αλλά τίποτα δεν ήρθε στο μυαλό.

Όταν ο δάσκαλός μου μου έφερε φαγητό, σηκώθηκα να φάω, και μόνο τότε παρατήρησα ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά ένα πουκάμισο πάνω μου. Εκείνη τη στιγμή, πανικός πήρε στα χέρια μου, και συνειδητοποίησα ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί.

Προσπάθησα να μαζέψω τη διαθήκη σε μια γροθιά και να λύσω αυτό το αίνιγμα, αλλά οι σκέψεις μου ήταν σαν μια μπερδεμένη μπάλα από νήματα. Σταδιακά άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί και ήταν απλά απίστευτο. Κοιμηθήκαμε Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνειδητοποιήσω σιγά σιγά ότι η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ η ίδια τώρα.

Ο δάσκαλός μου με κοίταξε ντροπιασμένος, και δεν μπορούσα να συναντήσω το βλέμμα του. Αντ 'αυτού, επικεντρώθηκα στο φαγητό, προσπαθώντας να απομακρύνω τη σύγχυση και την αδυναμία.

Αλλά όσο πιο πέρα, τόσο περισσότερο άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν μπορούσα να μείνω εδώ. Πρέπει να φύγω το συντομότερο δυνατόν και να ξεχάσω αυτή τη νύχτα. Αλλά πώς Το κεφάλι μου ήταν ακόμα περιστρεφόμενο και η καρδιά μου χτυπούσε σε ομοφωνία με επώδυνες σκέψεις.

Όταν ο δάσκαλός μου με άφησε μόνο με τις σκέψεις μου, έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να αναπνεύσω. Αλλά ακόμα και σε αυτό το σημείο, ήξερα ότι δεν είχε τελειώσει. Η ζωή μου μόλις αρχίζει, και πρέπει να βρω τη δύναμη να αντιμετωπίσω αυτό που συνέβη.

Τέλος, έχοντας συγκεντρώσει τα τελευταία απομεινάρια του θάρρους, σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισε να ντύνονται. Έπρεπε να φύγω από αυτό το δωμάτιο, αυτό το σπίτι, αυτή την πόλη, και να ξεκινήσω από την αρχή. Αλλά πριν από αυτό, είχα μια δύσκολη απόφαση να πάρω: συγχωρήστε τον εαυτό μου για ό, τι συνέβη και προχωρήστε.

Με πικρία στην καρδιά μου και δάκρυα στα μάτια μου, έφυγα από το δωμάτιο και πήγα σε αναζήτηση μιας νέας αρχής. Το μέλλον ήταν αβέβαιο, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να είμαι δυνατός και να πιστεύω στον εαυτό μου προκειμένου να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες που θα μπορούσαν να εμφανιστούν στο δρόμο μου.

Ένιωσα ότι ο χρόνος προχωρούσε αδυσώπητα, και είχα κολλήσει σε αυτή τη στιγμή, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι να κάνω στη συνέχεια. Αλλά καμία σκέψη δεν μπορούσε να διεισδύσει στην ομίχλη που περιέγραφε τη συνείδησή μου.

Με κάθε βήμα, απομακρύνθηκα όλο και περισσότερο από την τελευταία νύχτα, αλλά η σκιά του παρέμεινε αμφίβολος σύντροφος του μέλλοντός μου. Ήξερα ότι έπρεπε να προχωρήσω, αλλά πώς το κάνεις όταν όλα μέσα μου ήταν κομματιασμένα

Καθώς περνούσα από γνωστούς δρόμους και σπίτια, ένιωθα κάθε γωνία να μου θυμίζει το παρελθόν. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω όσο πιο μακριά μπορούσα από αυτόν τον εφιάλτη.

Αλλά όσο περισσότερο έτρεχα, τόσο πιο ξεκάθαρα ήξερα ότι τα προβλήματα δεν θα εξαφανίζονταν, απλά επειδή τα αγνόησα. Έπρεπε να συγκεντρώσω τη θέληση σε μια γροθιά και να προχωρήσω, ακόμα και αν αυτό σήμαινε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου και τους φόβους μου.

Τέλος, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πάρω τη μοίρα μου στα χέρια μου. Σταμάτησα να τρέχω και άρχισα να ψάχνω μέσα μου για απαντήσεις. Συνειδητοποίησα ότι για να προχωρήσω, πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου και να βρω τη δύναμη να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες.

Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι μου προς την επούλωση και μια νέα αρχή. Δεν ήξερα τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά ήμουν έτοιμος να δεχτώ ό, τι ζωή θα φέρει στο δρόμο μου.

30.04.2024

---