Ёфтан

Адабиёти худгард

Адабиёти худгард парвози озоди хаёлот аст, ки дар он калимаҳо риштае мешаванд, ки муаллифро тавассути лабиринти фикру ҳиссиёти худ пеш мебарад. Ин жанр ба шаклҳо ва сохторҳои анъанавӣ итоат намекунад, барои ҳадаф ё хулосаи мушаххас талош намекунад. Ба ҷои ин, он барои муаллиф ва хонанда фазои беканори эҷодкорӣ ва ифодаи худро мекушояд.

Тавассути саҳифаҳои адабиёти худгард мо ҷаҳонро аз чашми муаллиф, таҷрибаҳо, хаёлот ва орзуҳои ӯ мебинем. Ин жанр на танҳо барои нақл кардани ҳикоя, балки барои мубодилаи як зарра ҷони шумо, барои ифода кардани он эҳсосот ва фикрҳое, ки ҳамеша бо сухан ифода карда намешаванд, таҳия шудааст.

Жанри адабии адабиёти худгард як сафари бебаҳо ба ҷаҳони эҷодкорӣ мебошад, ки дар он ҷо қоидаҳо ва маҳдудиятҳо вуҷуд надоранд, танҳо озодии тозаи сухан ва фикр. Ин ба мо илҳом мебахшад, ки худро ифода кунем, дар лаҳзаҳои оддии ҳаёт зебоӣ пайдо кунем ва эҳсосоти худро бо ҷаҳон мубодила кунем.